Stracone Nadzieje cz.I r.2

Dream - Nie było w poprzedniej notce żadnej wzmianki o Uchiha, to po pierwsze. Po drugie, co do reakcji Naruto,  są dzieci nawet młodsze niż 8 lat, które potrafią tak zareagować. Zamykają się w sobie.. (Tak... jak ja gdy miałam 6 lat... ale to pomnińmy). Więc taka reakcja wcale nie powinna zaskakiwać. Co do tego kiedy miał zabić tych wszystkich ludzi.. no cóż miał na to 7 lat.... a to mało nie jest. Oczywiście mam nadzieję, że będziesz dalej komentować i cieszę się, że robisz to szczerze a nie na siłę mówisz, że super, fajnie, kawaiiiii... xD Pozdrawiam i tobie dedykuję rozdział 2.. mam nadzieję, że mój obraz Uchihy mimo wszystko ci się spodoba :)

A teraz zapraszam na kolejny rozdział:

~~~~~~Stracone Nadzieje~~~~~~

Część I - Dwa życia

Rozdział 2 - Płatek sakury*

Kruczowłosy chłopak oparł głowę o blat ławki i kompletnie znudzony rysował coś w zeszycie. Lekcje angielskiego zazwyczaj nudziły go totalnie i nie widział sensu w udawaniu, że słucha. Nie zależnie od wszystkiego był ulubieńcem nauczycieli, wybaczali mu wszystko w zamian za kilka zwyciężonych olimpiad. Chłopak nigdy nie przepadał za nauką, więc nie uczył się. Wiedza sama dostawała się do jego mózgu i zostawała zapamiętana. Wrodzona inteligencja przekraczająca próg przeciętnej czyniła z niego geniusza, za którego się nie uważał.

W szkole był uznawany za najprzystojniejszego chłopaka, więc każda dziewczyna chciała się z nim umówić, poderwać go lub po prostu z nim pogadać. Niestety jego aspołeczne zachowanie już dawno zniechęciło większość z nich. Niektóre jak Sakura Haruno uparcie twierdziły, że mogą znaczyć dla niego więcej niż inne.

Wspominając o Sakurze dziewczyna miała długie niemal do pasa włosy, zapewne nie rzucałaby się tak w oczy, gdyby nie jeden jakże wielki szczegół. Otóż młoda Haruno farbowała włosy na różowo, nikt nie pytał dlaczego, krążyło wiele plotek, lecz nikt nie był choć po części bliski prawdy. Nikt z wyjątkiem owego chłopaka o nieprzyjemnym spojrzeniu. Nazywał się Sasuke Uchiha.

Szkoła do której chodził Sasuke była najdroższą szkołą prywatną w Tokio. Mimo to wagary zdarzały się mu nader często. Profesorzy nie mieli mu tego za złe, niektórzy nawet nie wpisywali mu nieobecności. Jego zwycięstwa i oceny dawały mu opinię, której nie byłby wstanie zepsuć, nawet podpalając szkołę.

Jednakże od paru miesięcy nastolatek był widywany w szkole tak rzadko, że traktowano go jak gościa w klasie, nie ucznia. Jednym z powodów, iż przychodził zaledwie na kilka sprawdzianów i całkowicie unikał lekcji, które dzięki olimpiadom miał już zaliczone, była wyżej wspomniana osoba, o różowych włosach.

Głowa pokryta kruczoczarnymi postawionymi na żel włosami, należąca oczywiście do Sasuke, nieznacznie odwróciła się w stronę uchylonego okna. Spojrzenie jego czarnych jak noc oczu padło na drzewo rosnące w parku szkolnym. Pąki kwiatów japońskiej wiśni zaczynały rozkwitać, pokazując światu swe kolory. Wiosna zbliżała się szybciej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Pierwszy rok w tej szkole nie przyniósł brunetowi o niej dobrego zdania. Wiecznie zmuszany do rozmów i nękany przez dziewczyny miał jej całkowicie dość i z utęsknieniem oczekiwał chwili, w której zaczną się wakacje. Wiedział dlaczego jest tak traktowany przez rówieśników i starszych uczniów. Jego nazwisko nadal budziło respekt, choć świetność firmy jego ojca już dawno przeminęła.

Za oknem podmuch wiatru zerwał płatek niedawno rozkwitniętego kwiatu. Biały niczym śnieg wirował zgodnie z podmuchami tańczącego wiatru. Sasuke patrzył na to pustym wzrokiem. Wydawało mu się, że gdzieś już przeżył podobną chwilę. Wspomnienie stało się tak żywe, że słyszał jeszcze kołysankę mamy, którą co dzień śpiewała mu przed zaśnięciem.

Mały chłopiec w wieku zaledwie sześciu lat leżał już przygotowany do spania. Jego czarne włosy mocno kontrastowały z białą pościelą, a równie czarne głębokie oczy patrzyły z ufnością na kobietę siedzącą przed nim. Matka spojrzała na syna z miłością. Po ucieczce z domu jej pierwszego syna załamała się. Gdy na świat przyszedł Sasuke starała się robić wszystko, tak by nie stracić go jak Itachiego. Wyciągnęła dłoń i lekko musnęła włosy dziecka. Uśmiech jaki zagościł na małej twarzy dodawał jej sił każdego dnia. Czuła żal do swojego męża, że po ucieczce pierworodnego zamknął się w sobie i unikał wszelkiego rodzaju spotkań z synem. Wiedziała, że boi się znów zostać zraniony, że nie ma odwagi by stworzyć tak niepewną więź. Lecz mimo wszystko miała do niego żal.

Matka zaczęła śpiewać kołysankę, którą śpiewała specjalnie dla niego. Ułożyła ją, gdy chłopiec przyszedł na świat.

Malutki mój Sasuke-kun, śpij już oczka zmruż

Słońce śpi, gwiazdy na niebo wchodzą już

Strzec będą cię, gdy do snu utulisz się

Księżyc swym okiem jednym dziś

Ukołysze cały światek twój

Więc śpij, wiatr ci melodię gra

Do tańców zaprasza w snach...

Chłopiec słuchał, patrząc jednocześnie jak za oknem wirują płatki sakury. Ich taniec przypominał wolno mijający czas. Nim dotknęły ziemi, on już spał.

Obudził się w pierwszej chwili pragnąc pognać niczym wiatr na wzgórze, gdzie wczoraj poznał nowego kolegę. Chłopca o blond włosach, który zawsze się uśmiechał. Nie rozumiał czemu. Dzieciak ów potrafił śmiać się nawet gdy biegali, a on potknął się i zdarł całe kolano. Sasuke podziwiał go. Wiedział, że rana boli, bo nawet pojawiły się krople krwi, a z oczu chłopczyka leciały łzy, lecz mimo to śmiał się, a w jego spojrzeniu czaiły się iskierki radości zarażające wszystkich niczym niezwykła choroba szczęścia. Naruto, bo tak nazywał się nowy kolega Uchihy, nie dało się nie lubić. Nie ważne w jakim było się wieku, on potrafił zauroczyć każdego w sposób nie do końca pojęty przez ludzki umysł, a tym bardziej umysł małego chłopca jakim był Sasuke. Znali się zaledwie parę godzin, a czuli jakby byli braćmi. Rywalizowali we wszystkim i mimo, iż brunet zwyciężał, radosne iskierki szczęścia nie opuszczały oczu blondyna nawet na chwilę.

Jednak minęły dwie godziny nim młody Uchiha zyskał zgodę na wyjście. Pobiegł w miejsce, gdzie się umawiali. A tam na huśtawce zastał płaczącego kolegę. Ból jaki zobaczył w jego oczach zapamiętał na zawsze. Nie wiedział co powiedzieć, lecz chłopiec uprzedził go.

- Moja mama – mówił szlochając. – ona... ona nie żyje. – Smutek zawarty w głosie zazwyczaj uśmiechniętego Naruto, był jak nóż wymierzony prosto w serce małego Sasuke. Nie wiedział co zrobić. Co powiedzieć. Ta scena przytłoczyła go, była zbyt ciężka jak na jego drobne barki. Nie wiele myśląc uciekł.

Nigdy już później nie widząc przyjaciela. Dowiedział się, że wraz z ojcem wyprowadzili się do Tokio. Nie wiedział, czy chęć odnalezienia dawnego „brata” była jedną z powodów, dla których nie przeciwstawiał się ojcu chcącemu wysłać go do tej właśnie szkoły.

Odwrócił wzrok od płatku sakury, odcinając tym samym od wspomnień. Minęło już dziewięć lat, powinien zapomnieć, był przecież wtedy małym dzieckiem. Wiedział, że niezależnie od wszystkiego jego przyjaciel na pewno się zmienił. Miał tylko nadzieję, że na lepsze.

* sakura- japońska wiśnia, nie chodzi tu o imię (przyp. autora)

Następny rozdział pojawi się dopiero 01.12.2010 gdyż nie widzę zainteresowania moim blogiem.
(Możliwe, że dodam jakiegoś oneshota w między czasie, ale pewności nie ma :) )
Serdecznie zapraszam